ଗଲା ବଛରେ ଦୁଇ ବଛର ହେଇଗଲା
ମୁଇଁ ନୁରୁ ଥିଲି ,ସେ କାନଡେରୀ କାହିଁ ଗଲା
ଯେ ମୋର୍ କଥା ଶୁନବାରକେ
ଟାଏଟ କୁନେ ରୁପ ବାଗିର ଟାକି ରହୁଥିଲା
କାହିଁ ଗଲା ,କେନ ଜବଦି ଦେଲା ?
ଆଏଜ କେତେ ବଢ଼ିଆଁ ଛୁଟି ପଡ଼ିଛେ
ଶୀତ ସାଙ୍ଗେ ଖରା ବି କରୁଛେ
ଖରା ଚର୍ଚରେଇ ଯାଉଛେ
ପାଦ ଚାଏଁ କରୁଛେ
କବିତା ଗୁଟେ ତିଆର ଅଛେ
ଜେନ୍ତା ଫୁଲଚନ୍ଦନ କହଁରି ଯାଉଛେ;
କାହିଁ ଗଲା ସେ କଥାତି
ବେଲା ହେଇଗଲା ଫୁନ ନାଇଁ ଆସୁଛେ
କାଆଣା ହେଇ ଯାଇଛେ ?
କାହିଁଗଲା ସେ କଲକଲୀ ?
ଆଏଜ ଶୁନ୍ମି ତାର ଗାଲି
ଦିନ ଥିଲା,
ଚାଵରୀ ଚାଁଟି ଲେଖେ ଲଟକି ପଡ଼ୁଥିଲା
ଆଉ ରସୋ ରସୋ କାନ୍ଦି ଦେଉଥିଲା
ଯେଭେଁ ବି ତାର ଫୋନ କଲ ନାଇଁ ଉଠଉଥିଲି ।
ଯେତେ ପାରତା ଗାଲି ଦେତା
ଜୁଏ ହୁଲା ବାଗିର ରୁକିଦେତା
ମୁଇଁ ଇସ୍କୁଲ ଛୁଆ ବାଗିର ଶୁନ୍ତି
ଶେଷେ କବିତା ଗୁଟେ ଶୁନେଇ ଦେତି
ହୁରହୁରିଆ ଧୁକା ପଠେଇ ଦେତି
ମନ-ତନ ତାର ମହଁକେଇ ଦେତି
ଯାନ୍ତା ,ମୁଇଁ କେତେ ଭଲ ପାଏତି ।
ସେ ଇଂରାଜୀ ଥି କହେ ନାଇଁ
କି କୋସଲି ଥି ବି ନାଇଁ
ଓଡ଼ିଆ-ବଙ୍ଗଳା ବି ଜାନିଛେ
କମ କଥା ଶିଖି ନାଇଁ
ମୁଇଁ ତତେ ଭଲ ପାଏସି ବଏଲେ
ଝଟ କରି ଉଁ.. ଉଁ… ଉଁ.. କହେସି
ମୋର୍ ଛଡ଼ା ଅଲଗା କିଏ ବୁଝି ପାରେ ନାଇଁ ।
କାହିଁ ଗଲା ସେ ସୁନ୍ଦରୀ
ଅନାରକଲି-ବାଲଝାରୀ ?
ନୁରୁଛେଁ ତାକେ ମୁଇଁ ଇ କୁତି ସେ କୁତି
ଦେଖତି ଘାଏ ମନ ଭରି
କଥା ହେତି ହୁଁକାରି ହୁଁକାରି
ମନ ମଠିଆ ଯାଏତା ଭରି ।
–ନବୀନ
nabinsahu24@gmail.com
